Uitverkoop in Matadi?

Jef De Souter en Ingrid Daenen - Bloemenlaan 5

We woonden in een gezellig Pippi-Langkoushuis in het landelijke Korbeek-Dijle, op de steeds drukker wordende Nijvelsebaan. Onze drie kinderen verlieten één voor één het nest en settelden zich in Leuven stad of Kessel-Lo. Het huis werd te groot en de drukke baan ons teveel. In overleg met onze kinderen besloten we op zoek te gaan naar een huis met charme in Leuven. We hebben er enkele jaren over gedaan om onze perimeter uit breiden naar Heverlee net buiten de ring. Matadi was onze droom maar leek onbereikbaar omdat daar niets te koop kwam en we van horen zeggen hadden begrepen dat die huizen via via werden verkocht.

Het geluk kwam op ons pad toen er plots een huis te koop kwam in de Vinkenlaan. In het schemerdonker, bezochten we samen met de makelaar als laatste de woning, in het schamele lichtje van de GSM en met één blik naar elkaar hadden we begrepen dat dit wel wat kon worden. De volgende morgen stuurden we de makelaar een e-mail met het bericht dat we de vraagprijs boden en we uitkeken naar het vervolg. Het vervolg bestond er in dat onze notaris in samenspraak met de welbespraakte makelaar een compromis opstelde en we het daaropvolgende weekend op het kantoor op de Vismarkt werden uitgenodigd voor de ondertekening. Oh wat waren we gelukkig en tegelijkertijd ook wat verrast dat het plots realiteit werd. Die zaterdag trokken we naar het kantoor. Een te grote ruiker bloemen en een magnum fles champagne stonden klaar. De eigenaars lagen echter met griep te bed en konden niet aanwezig zijn, maar de makelaar ging die week zeker even langs om de documenten door hen te laten tegentekenen. We werden met onze geschenken en een grote ‘proficiat met jullie aankoop’ naar de deur begeleid. De door de eigenaars tegengetekende compromis liet echter op zich wachten. Er was altijd wel wat. Even op reis, terug ziek, ….. Ons geduld raakte na twee maanden op en we contacteerden zelf de eigenaars. Zij maakten ons duidelijk dat de dochter, die in Engeland vertoefde en architectuur studeerde, bezwaren had tegen de verkoop en daarom wilden ze niet meer tekenen. Advocaten en notarissen lieten ons weten dat we konden procederen, maar dat vonden we zo’n negatieve energie dat we besloten het te laten voor wat het was. Je kan de hand niet dwingen. Twee dagen later belden vrienden ons dat er een huis in de Bloemenlaan te koop stond. Is er uitverkoop in Matadi? Jaren gevolgd en er kwam nooit iets publiekelijk te koop en plots...

Op de inmijningsdag lag er nog ergens een éénzijdig ondertekende compromis bij een makelaar dus vonden we het te risicovol om daarvoor te gaan. Stel je voor dat we plots met twee huizen zouden achterblijven. Tussen de inmijning en de definitieve verkoop konden we de makelaar overhalen het document door de papierversnipperaar te halen. Het huis in de Bloemenlaan had charme, maar er was uiteraard wat werk aan om het naar onze hand te zetten. Op een donderdagnamiddag zat ik alleen in de verkoopzaal op de Bondgenotenlaan waar de definitieve verkoop ging plaatsvinden, Ingrid was naarstig patiënten aan het verzorgen in Gasthuisberg. Na wat heen en weer bieden werd het kaarsje op het bureau van de notaris ontstoken en kon ik finaal het hoogste bod uitbrengen. Mijn verbazing was groot toen ik in het achterzaaltje naast de notaris en de twee eigenaars ook twee advocaten zag zitten, want het bleek hier om een gerechtelijke verkoop te gaan. Een van de eigenaars, een sympathieke man, had stevig mee geboden omdat hij wat graag in zijn huis had willen blijven. Dat voelde toch wat als een domper. We betaalden de inmijningspremie aan onze sympathieke achterburen en klaar was Kees. Na een jaar hard labeur hebben we van de Bloemenlaan 5 een gezellig nest gemaakt, voelen we ons omringd met fijne buren en boeiende innemende mensen uit de tuinwijk. Het bankje in de voortuin is voor iedereen beschikbaar die even na de beklimming wil uitblazen. We willen hier nooit meer weg.