Waarom zoveel tulpen in Bloemenlaan4?

Karel Paeps en Karleen Vancoppenolle, Fien, Polleke, Pim, Suzi en Robin - Bloemenlaan 4

Na de studententijd bleven we plakken in het Leuvense... zoals zovelen! Op kot in de toenmalige Parkdreef, nu beter bekend als Hoveniersdreef, maakten we al wel eens een wandeling in de Matadiwijk. Wat zou het geweldig zijn om in deze wijk te kunnen wonen!

Na meer dan een jaar zoeken naar een huis in Groot Leuven, hadden we deze droom stilletjes aan opgeborgen. Tot mijn grootmoeder, tussen de kerstkroketten en de ‘gateau’ door, plots beweerde dat zij nog een huis in de Bloemenlaan verhuurde! Zo werd onze droom toch nog werkelijkheid. Er was wel wat ‘opknapwerk’ aan. Dat laatste mochten we dan wel breed opvatten, want al gauw zaten we in een volledige verbouwing.

Gelukkig hadden we fantastische buren die ons welkom deden voelen in de wijk. Magda van nummer 9 kwam al gauw met Herman aandraven. Dat was niet haar man, die heet immers Karel. Naamgenoten in de Bloemenlaan, handig! Nee, Herman was een doorgeef-cake. Sien, het buurmeisje, noemde me Bob. De gelijkenis met Bob de Bouwer was voor haar groot. Begrijpelijk, zo een verbouwing bracht heel wat stof en dus ook ‘nen overall’ met zich mee.

Na een tijdje maakte het stof plaats voor drie kinderen. We hielden ons bezig. Als beginnend ouderpaar hadden we onze handen immers vol met het plannen van babyborrels en verjaardagsfeestjes. Een heuse opgave in de toch wel wat kleine matadihuizen!

De tuin, die bleef lang onaangeroerd... En had wat meer de allures van een containerpark. Maar dat was buiten de waard van een buurvrouw uit de Bloemenlaan gerekend! Meermaals werden we erop attent gemaakt dat we in de Matadiwijk een bepaalde naam hoog te houden hadden. En wel zeker in de Bloemenlaan. Desbetreffende buurvrouw vond het dan ook nodig om bij elke passage aan ons huis wat onkruid te trekken en dit, oogcontact makend, demonstratief in de tuin te werpen.

Omdat de spreekwoordelijke aanhouder vaak wint, zwichtten wij voor deze aanhoudende intimidatie. Gebukt onder zwaar schuldbesef, gingen we aan de slag. Niet goed voor de rug, al dat bukken, maar mits wat zwoegen en zweten hadden we toch een, naar onze bescheiden mening, prachtig voortuintje. Omdat eigen stoef al snel begint te stinken, moesten geurende bloemen wat soelaas brengen. Gelukkig speelde Den Aldi handig in op dit probleem door de tulpen in promo te zetten. 100 kuiltjes werden gemaakt, 100 tulpenbollen werden geplant.

De buurvrouw, door ons toen Hyacinth Bouquet genaamd, kwam, zag (dat het goed was!) en overwon. Veni Vidi Vici.