Baloe

Marc en Elly Enckels - ex-Zegelaan 9

Heel lang hebben wij niet in Matadi gewoond. Het zal ongeveer 10 jaar zijn geweest. Van begin jaren 80 tot begin jaren 90. Het voelt echter aan of het veel langer was, dus zal het een periode zijn geweest die belangrijk voor ons was en zo denk ik er ook aan terug. Het was de tijd dat onze kinderen, Raf en Barbara, hun lagere school hebben doorlopen in het schooltje dat, naar ik heb vernomen, nu ook officieel Matadi heet.

Raf en Barbara Enckels

Wij woonden vlakbij, op de hoek van de Zegelaan en de Matadilaan in het witte huis op nr. 9. Wij woonden er met zijn vieren, maar op een gegeven ogenblik, na talrijke smeekbeden van Barbara, is er een hond bijgekomen, Baloe genaamd. Op korte termijn wist Baloe zijn positie in ons huis te verstevigen tot er geen enkele plek meer taboe was voor hem. Hij heeft mijn gezag als pater familias een stevige deuk gegeven. Zijn bekendheid in de wijk was ook groter dan die van mij. De zeldzame keren dat ik eens met Baloe op wandel was, werd hij voortdurend uitgebreid en enthousiast begroet terwijl ik het moest stellen met een beleefde hoofdknik. Het kinderparadijs ´t Lemmekesveld was uiteraard ook zijn favoriete speelterrein.

Raf en Balou

We zijn dan verhuisd naar de Sint Lambertusstraat, nog altijd op wandelafstand van Matadi. En, zoals het gaat, vliegen de kinderen uit en Elly en ik bleven achter samen met Baloe. Hij is 17 jaar geworden en ligt begraven in onze tuin. Ondanks het feit dat ik steeds tegen hem het onderspit heb moeten delven, indien het ging om het krijgen van aandacht, viel het mij zwaar om afscheid te nemen. Op familiebijeenkomsten komt hij nog altijd ter sprake en dan gaat het ook steeds over Matadi, de wijk waar ons gezin gelukkige jaren heeft gekend en die een blijvende indruk op ons heeft achtergelaten.