Een vogeltje in de Vinkenlaan

Yasmine Belek - Vinkenlaan 28

Mijn ouders kwamen uit Turkije naar België in 1968. Mama Fatma Yilmaz kwam uit Istanbul en papa Hidir Belek uit een bergdorpje in het zuidoosten van Turkije. In de zomer 1989 zijn we dan naar Matadi verhuisd en in september van dat jaar ben ik geboren. En ik was gehaast! Mama haalde maar net Gasthuisberg. Ze moest me in het toilet opvangen in haar handen. De jongste van vier, met broer Ziya (1969), zus Leyla (1970) en broer Cemil (1978).

Waar mijn broers en zussen zo snel mogelijk wilden uitvliegen, wilde ik niks liever dan in Matadi blijven. Toen leerde ik mijn lief Osman kennen, een echte Antwerpenaar. Toen hij Matadi zag riep hij: Amai gij woont in een dorp. Ik was een beetje beledigd: dit was wel Leuven! Maar met zijn job in Antwerpen, was het logisch om daar te gaan wonen. Maar nog voor we iets vonden, werd Osman overgeplaatst naar … Leuven! Toen mama dat hoorde was ze dolgelukkig: nu voel ik me als een blinde die god om een oog smeekte om terug te kunnen zien, en die er twee krijgt. Al snel realiseerden we ons dat Leuven voor ons niet betaalbaar was. Ik vond dat doodjammer. Maar na een ommetje langs Aarschot, wonen we nu in Herent. In mijn ogen: missie geslaagd.

Het plezierige in Matadi was dat (bijna) alle kinderen naar SKLO gingen. Na school zagen we elkaar op het Lammekesveld, in het Guido Gezellepark of op straat. We liepen bij elkaar over de vloer. Op een dag ben ik gewoon bij onze buren Dirk en Monique gaan aanbellen met de melding: ik kom hier met Maya spelen. En plots waren Maya en ik vriendinnen. Na school was het boekentas uit en ik ben weg. Naar Virginie (de dochter van Guy en Mieke) of naar Louise (de dochter van Lene en Didier). De regel was: alles wat binnen de wijk bleef was oké.

Toch was mijn pa altijd heel bezorgd. Zelfs nu is hij dat nog. Hij had eigenlijk liefst dat iedereen bij ons kwam. Maar toen Dirk en Monique voorstelden om me mee te nemen op vakantie naar Kreta, vond mijn pa dat direct goed. Ik kon mijn oren niet geloven en had een fantastische vakantie, want bij hen voelde ik mij altijd heel op mijn gemak. Dirk overhoorde mij zelfs voor mijn schooltaken.

Moeder Fatma in verwachting van dochter Yasemine

Mama overweegt soms nog om definitief terug te keren naar Turkije. Maar dat kan ze niet. Haar kinderen zijn hier en haar huidige regeling acht maanden hier en een lange zomer in Turkije is perfect. Daar leeft ze dan uitbundig met haar twee zussen in een huisje in Izmir vlak bij zee. Hier voelt ze zich veel meer alleen. Maar het hier loslaten, kan ze niet

Van racisme heb ik hier nooit iets gemerkt. Mijn vaders stelregel was: wij als nieuwkomers mogen de maatschappij niet storen. Wij zijn gekomen en moeten ons aanpassen. Ook op school heb ik me nooit anders gevoeld dan de andere kinderen. Toen ik thuis aankondigde dat ik een Turks lief had, leek mijn vader wel teleurgesteld: Maar vogeltje! Is zo ne Vlaamse jongen niet eerder iets voor jou. We hebben je zo vrij opgevoed. Je mocht al op je zestien naar Rock Werchter, vergeet dat niet. En je hebt zo’n schoon haar! Alsof er al een hoofddoek zat aan te komen. Vogeltje, dat was en is zijn roepnaam voor alle meisjes in de familie. Hij vindt dat een mooi beeld: een nest vogeltjes die dan uitvliegen.

Ik werk nu in het gesloten centrum voor jongeren in Everberg. Zwaar werk, maar ik doe dat doodgraag. Gisteren nam ik afscheid van een jongen en ik vroeg hem één ding te noemen dat hij bij ons geleerd had. Dweilen was zijn antwoord. Voilà, dacht ik ‘t is toch dat!

(Genoteerd door Bob, augustus 2023)