Het verhaal van Lisa en Roisin

Bob Pleysier en Frie Boelaerts - Vinkenlaan 24 - 12 mei 2023

Op 21 april 2011 werden er in de Vinkenlaan 24 drie katjes geboren. Moederpoes Lisa had de drie kleintjes op de wereld gezet onder het raam achter de zetel. Een tijgertje, een zwartje en een gevlekt. Lisa, de moederpoes hadden we gekregen van Esther een vriendin van Frie.

Lisa en de drie katjes kregen een mooi nest, en het was een plezier te zien hoe ze dronken bij mama Lisa en hoe ze ronddartelden in het huis en over elkaar rolden in de tuin. De drie kregen elk een nieuwe thuis: het gevlekte werd opgehaald door een mevrouw uit Wezenbeek, het zwartje, dat de kleinkinderen Lukaku hadden gedoopt, ging naar mijn collega Joan Ramakers in Kapellen, waar hij uitgroeide tot een mooie zwarte kater, de schrik van de buurt. Het tijgertje werd geadopteerd door onze buurmeisjes Julie en Helen die pas uit Ierland waren verhuisd naar de Goede Haardlaan. Die gaven haar de Ierse naam Roisin, maar wij bleven haar Rikkiepikkie noemen.

De drie jonge katjes: Vlekje, Rikkiepikkie (Roisin), Lukaku

Zoals gepland lieten we Lisa na dat eerste nest steriliseren. Tot onze verbazing bleek Lisa al opnieuw drachtig van drie jongen. Dus werd het een sterilisatie en abortus. Toen Lisa terug thuiskwam veranderde ze helemaal. Ze was kwaad en agressief tegen kleine Roisin die nu bij de buren woonde. Ze verdroeg niet dat Roisin nog bij ons binnenkwam, wat het kleine katje natuurlijk nog graag deed. Maar ook tegen ons werd Lisa met de dag vijandiger. Ze blies nijdig als we in haar buurt kwamen en we mochten haar niet meer aanraken. Na enkele dagen was ze volledig verdwenen. Van onze buren hoorden we dat ze een paar huizen verderop een nieuwe thuis had gevonden. Heel af en toe zagen we haar nog, maar bij ons binnen kwam ze sindsdien nooit meer. We waren er het hart van in. Voor die hele ommekeer vonden we geen andere verklaring dan dat Lisa voelde/wist dat wij haar lieten steriliseren en haar jongen aborteren. Daarom moest ze van ons niet meer weten?

Kleindochter Lee en Roisin

Gelukkig was er nog Roisin die elke morgen buiten op de vensterbank zat te wachten op haar yoghurt. Roisin bleef alle dagen even over de vloer komen, zeker als de kleinkinderen er waren. Dan kwam ze bij hen op de zetel liggen.

Maar vorig jaar werd ze aangereden en lag ze dood aan het kapelletje. Grote droefenis bij onze buurmeisjes en bij ons.

En wat we voor altijd onthouden: poezen weten en voelen meer dan we denken.