Ik heb het huis in de Vinkenlaan gekocht

Dimme Pleysier - ex-Vinkenlaan 24

Ik was amper vijf jaar, toen papa op een dag thuiskwam en zei: ik heb het huis in de Vinkenlaan gekocht. Ik was superblij, vooral omdat je als vijfjarige superblij bent als de mensen om je heen superblij zijn.

Maar ik was toch bezorgd: in de Vinkenlaan parkeerde je de auto niet onder de living zoals in het centrum van Leuven, maar naast het huis. Dat was raar. En er woonde geen student meer boven onze kamers die altijd zorgde voor een beetje lawaai, zodat ik niet bang was in bed... En een nieuwe school, zonder Winnie en Sylvie, mijn goeie vriendinnetjes, hoe ging dat aflopen?

Maar al vlug waren alle zorgen voorbij, in de Vinkenlaan mocht je op straat lopen en spelen. Zoals kanten, waarbij je een bal moest afstuiten tegen de overkant van de stoeprand en terug opvangen. Meer iets voor acht-jarigen, dacht ik toen.

En we kwamen allemaal samen aan het kapelletje: Thu, Li, Cathy, Didier, m'n zus Hazel en ik, en vele anderen... Potteke stamp, honkbal, bomenklimmen,... We wilden eigenlijk liever niet op vakantie.

Bob, Frie en Hazel voor de haard, getekend door Dimme

De ouders van Cathy en Didier hadden iets uitgevonden waar alle ouders stiekem jaloers op waren... Als het eten klaar was ging hun papa in de tuin staan met een arbitersfluitje en dan wisten ze onmiddellijk dat ze naar huis moesten. Het zijn toch geen honden, zei mama wel eens, maar eigenlijk was ze jaloers dat ze dit zelf niet bedacht had!

Veertig jaar later herinner ik mij deze tijd alsof het gisteren was... Geen regen, geen discussies, gewoon plezier...