Brand !

Ingrid Verdonck - Marcel Rademakers - Leo Dartelaan 20   3001 Heverlee

Het was in het jaar des Heeren 1974, een dag dat we met ons jongste zoontje terugkeerden van een wandeling naar de Abdij van ’t Park en we besloten eens links af te slaan naar ons onbekende straten die lanen bleken te zijn. De Leo Dartelaan lag groen en open voor ons. Huis nr. 20, met de sater in de zijgevel, boog zich wat naar ons toe, glimlachend: ‘kijk maar eens binnen.’Als bij toverslag waren wij er voor gewonnen.

Zeker toen enkele maanden later de affiche van ‘Openbare veiling’ aan de gevel prijkte. Met mijn tweede buikje al rond kreeg ik tijdens het afnemen van wat toen nog ‘partiële examens’

heette aan de ‘Verpleegstersschool’ (nu UCLL), het bericht me te melden aan de ontvangstlocatie van de school. Zonder dat hij iets moest zeggen begreep ik: Marcel heeft ons huis gekocht!

We gingen wonen in een laan met op elke hoek (van onze kant) een rechter in functie (‘Bonjour madame’ als het weer gunstig was), een Hollands gezin met 6 kinderen, een verfijnde dame die voor elke gelegenheid bloemstukken maakte, haar buurvrouw wiens dochter uitblonk in geschiedenis en klassieke talen en naast ons een lieve Siciliaan met zijn Leuvense dame.  Aan de overkant een ‘kasteeltje’ waar een sigarenfabrikant woonde met zijn torenhoge dame op naaldhakken, geflankeerd door 2 broers gehuwd met 2 zussen in een tweelinghuis, met daarnaast ‘het villaatje’ van de ‘dikke mijnheer’ die mij steeds aanspoorde binnen te komen… En meer buren leerden we met mondjesmaat kennen. Ze werden stilaan jonger en jonger.

Op een stille zondagnamiddag, wij kijken gefascineerd met ondertussen onze drie kleine kinderen naar ‘The Great Dictator’ van Charlie Chaplin, wordt er flink en aandringend op de voordeur en raam geklopt. Verschrikt en niets vermoedend doen wij open en kijken naar mensen op straat die omhoog kijken en heftig tekens doen: er is iets gaande op ons dak? Rook vanuit de bovenste kamer van buurhuis nr. 22, bewoond toen door opvoeders en enkele jongeren met problemen. Eén jonge gast had, als laatste,  het huis verlaten met een nog smeulende sigaret op zijn bed. Verklaarde later de brandweercommandant.

Want daar kwam de brandweerwagen al toe en zonder pardon, passeerden reusachtige gehelmde personages langs ons heen de trap op, de brandweerslang meesleurend om via ons dak het buurhuis te bereiken. Op de zolder aangekomen liep het mis. Een ‘nee’ boven klonk als een ‘ja’ beneden en in één beweging spoot het water met volle kracht door de kamers, verder druppelend door zolderingen en langs de trapleuning. Alles leende zich om het water te stelpen en om allerlei toe te dekken.

 In allerijl was ons babysitmeisje uit de Paul Van Ostaijenlaan toegesneld om onze jongsten, diep onder de indruk, af te leiden en bezig te houden in de benedenkamers.

Na afloop was er gelukkig de verzekering om de waarde van onze inboedel veilig te stellen waaronder heel wat schilderijen en pastels van Marcel Rademakers. Pas later kregen we een leuke architect als buur die ons jaarlijks uitnodigde om mee in zijn tuin te swingen samen met een jongerenbende die bij hem onderdak had.

Ons vierde kind en jongste dochter kwam er bij en later was nr. 20 nogmaals in feesttenue voor het huwelijk van onze oudste dochter. Huis nr. 20 is behangen en gevuld met kunst en poëzie. In stilte komen geregeld bezoekers hiervan genieten. Hoogtepunt is de creatie en stichtingsvergadering van Mengmettaal, het eerste Dichterscollectief van Leuven en Vlaams-Brabant met klinkende namen als Karels Sergen, Johan Van Cauwenberge, Gerda De Preter en Mark Meekers, voorzitter en conservator van het huis.

Corona kwam en ging en bond de buurt meer samen, stuurde het verkeer in één richting, de tongen kwamen los, de kelen gingen kwelen. De Dartele buren waren aan zet.