Een grensgeval

Geert en Mia, Anton en Julia

Geert Van Oyen en Mia Rotthier - ex-Zegelaan 13 (1995-2009)

In 1995 staken we de grens over van de buitenwereld naar Matadi. Coup de foudre, liefde op het eerste gezicht. Wie Matadi binnen fietst, komt terecht in een wereld op zich. Vanaf dat moment gebeurde in ons leven veel voor de eerste keer. Voor de eerste keer samenwonen, voor de eerste keer trouwen. Voor de eerste keer een oud dak van je huis halen en een nieuw dak plaatsen. Voor de eerste keer een eerste geboorte meemaken, voor de eerste keer een tweede geboorte meemaken. Voor de eerste keer Speelstraat, voor de eerste keer Matadifeest. Voor de eerste keer Guido Gezelle zien veranderen in Paul van Ostaijen.

Matadi is het leven zoals het is, maar dan in het kwadraat. Ik moet er steeds aan denken als ik de wijk nog binnenrijd en door de straten fiets. Telkens denk ik: in deze straten heb ik leren leven. De straten zijn een beeld van het samenleven in een dynamische buurt: ze kruisen elkaar en er is een pleintje met een kapelletje. Zo gaat dat onder buren: we kruisen elkaar en we pauzeren. We delen het ritme van het leven: geboortes, overwinningen, afscheid, muziek, komen en gaan. We leren er samen te leven. En te ervaren hoeveel deugd dat kan doen. De straten zijn niet vlak, het zijn hellingen met op en neer. Hier groeien mensen door het beste van zichzelf te geven en te hijgen om bergop vooruit te gaan, hier bloeien mensen door ontspannen bergaf uit te bollen. Kinderen worden er groot, volwassenen blijven er kind. En dan zwijg ik nog over de namen van die straten, een levensprogramma op zich: Goede Haard, Volharding, Zege, Bloemen…

April 1999: samen met de buren (eventjes) dakloos

In 2009 verhuisden we uit Matadi en gingen op de grens wonen met de buitenwereld. Vanuit de kamers boven in ons huis zien we elke dag het Park en de helft van de wijk. We zijn een grensgeval geworden en worden steeds uitgenodigd op de activiteiten van Matadi. Wat een wijk! Dankbaar dat we dat fijne gevoel van vijftien intense jaren nog steeds mogen behouden: eens Matadees, altijd Matadees!