Een roos aan de deurklink

Kristin De Paep en Jan Heyrman – Leo Dartelaan 24

Ook wij kregen de vraag om ons Matadi(t)huisgevoel te omschrijven. Dat was even in het haar krabben, want: zijn wij wel echte Matadezen. Eerder recent aangespoelden (2007) als je gaat vergelijken met de zovele generatie-bewoners. En ons huis in de Leo Dartelaan, staat volgens puristen net buiten het AOC * Matadi-gebied.

Maar parallelle geloofsbrieven liggen voor de hand. Wij zijn namelijk de gelukkige bewoners van Les Aubépines, dankzij ... Congo. Begin jaren 80 van de vorige eeuw brouwt net-aan-de-KUL-afgestudeerde Jan daar zijn eerste pils. Op zijn “article quinze” zoals dat ginder heet, want er ontbreekt altijd wel íets: water, elektriciteit, grondstoffen, of alle drie. Aan nieuwe vrienden-voor-het-leven ontbreekt het ginder echter niemand. Zo ontmoeten wij Jan (Vermeyen) en Mieke (Hamels) die in een naburige missiepost als verplegers aan de slag zijn.

Later zullen zíj hun intrek nemen in de Paul Van Ostaijenlaan. Als we in België passeren zoeken we hen altijd op in Huize Levenslust zoals Mieke haar plek liefdevol noemt. Bij elk bezoek valt mijn oog op het hoekhuis Les Aubépines, iets verderop. Het roept herinneringen op aan zomervakanties in De Haan. Wat een prachtig huis toch en zó charmant!

Eind 2005, wij wonen dan in Edinburgh, stuurt Mieke ons het overlijdensbericht van de hoogbejaarde Juge Peeters, die sinds de jaren 50 in het huis woonde. Grijp je kans, zegt ze. Ik schrijf naar de oudste van de kinderen op de rouwbrief. Doe een bod, antwoordt de familie.

Schilderijtje van een Italiaanse vriendin

Ai, want wij hebben dat huis natuurlijk nooit vanbinnen gezien. Dat doen we dan als we een paar weken later kerst komen vieren in België. En tja, het is wel even slikken want binnen moet gewoon àlles aangepakt worden. Maar helemaal verliefd op dit huis, besluiten we het toch te kopen. De werken opvolgen vanuit Rusland, waar Jan ondertussen aan de slag is, en Schotland, waar de kinderen hun studie afronden blijkt geen sinecure. De verbouwing duurt uiteindelijk bijna een jaar en we trekken er in begin juni 2007. Aan de deurklink hangt die dag een welkomstkaartje van Mieke met en een roos uit haar tuin. Wat een mooi begin!

Sindsdien genieten we van het huis en de tuin, maar minstens evenveel van de sfeer en van de vriendschappen in deze wijk. Een bijzondere vermelding toch voor onze Leo Dartelaan, waar we tijdens de quarantaineperiode (h)échte Dartele Buren geworden zijn dankzij de volgehouden zangstonden en de nabijheid in goede en slechte tijden. En extra trots zijn we natuurlijk op onze drie kleindochters in de Bloemenlaan die zich échte Matadezen mogen noemen.

Schilderijtje van dochter Carlien

Nog twee geloofsbriefjes als addendum:

- ‘Mijn’ Jan én Jan Vermeyen hebben de voorbije jaren in Congo een project gerealiseerd in de streek waar we elkaar leerden kennen. Sinds oktober 2022 heeft het dorp Mikalayi daar opnieuw elektriciteit dankzij de heropbouw van een kleine waterkrachtcentrale. http://www.balunda-ba-mikalayi.be/nl/nieuwsbrief

- En tenslotte maak ik graag even reclame voor het mooiste museum van België: het Africamuseum in Tervuren, waar ik sinds de heropening mag gidsen. Aan alle Matadezen: welkom!!

* AOC : Appellation d’origine contrôlée