Een warm welkom

Nathalie Colsoul, Steven en Siebe - Zegelaan 23

Eind februari…

De echtgenoot schiet rechtop in de zetel: Er staat een prachtig huis te koop, in de Matadi-wijk!

De wat-wijk?

De Matadi-wijk! Zeg niet dat je die niet kent? Da’s de leukste wijk van Leuven, ze noemen dat het ‘Notting Hill van Leuven’! Louis Tobback woont daar.

Nooit van gehoord dus (van de wijk; van Louis Tobback af en toe wel al eens 😉)

Een paar dagen later…

Komen we met knikkende knieën uit dat prachtige huis, in die prachtige wijk. Op een kwartier beslist dat we het gingen kopen. Handtekening gezet onder het compromis. Wij, die zelfs moeite hebben te beslissen of we naar de Ardennen of naar zee op vakantie gaan, of we vis of vlees gaan eten. Maar ja, Leuven weetjewel. En dan nog die befaamde Matadi-wijk. Dan moet het snel gaan.

Met een klein hartje gaan we aanbellen bij het huis links van ons. Een vriendelijk gezicht, een warm welkom. Het sterkt ons in onze beslissing. Hier gaat het goed wonen zijn!

Een paar maanden later…

Akte getekend, het huis is nu echt van ons. Met de sleutel in de hand rechtstreeks naar de Zegelaan. Gelukkig vinden we het huis nog steeds even mooi. Toevallig is de overbuurman aan het werk in zijn tuin. Hij snelt de straat over en plakt twee ferme zoenen op mijn wang. “Leuk dat jullie hier komen wonen!”

Als we een paar dagen later in de tuin aan het werk zijn, komt een vriendelijk gezicht over de haag achteraan piepen. ‘Oh, we hoopten al dat jullie het waren. Welkom in de wijk!’

En zo gaat het de volgende dagen en weken verder. Mensen heten ons welkom, zijn nieuwsgierig naar wie we zijn en waar we vandaan komen (voor zij die het nog niet weten: van Aalst afkomstig, ons leven samen in Leuven begonnen, nadien 12 jaar in Tienen gewoond en nu dus - een kadee van 18 maanden oud rijker - terug waar het allemaal begon) en ze vertellen ons allemaal dat niemand de Matadi-wijk vrijwillig verlaat (en dat bedoelen ze op de best mogelijke, niet-griezelfilm-achtige manier 😊).

Intussen (we schrijven half augustus) wonen we een week in ons nieuwe huis, en hoewel het nog wel wat aanpassen is (verandering is moeilijk voor ondergetekende, en ons vorige huis was ook warm en zonnig, met lieve buren in de straat) ervaren we elke keer als we de wijk in wandelen, fietsen of rijden een ‘waw-gevoel’. Door de warme mensen die er wonen, maar ook door de prachtige huizen die er staan, de mooie bomen en het karakter dat het geheel uitstraalt.

Om maar te zeggen: we zijn blij nu ook tot de Matadezen (waarom eigenlijk niet Matadieten?)-club te horen en we kijken ernaar uit al onze dichte en iets minder dichte buren beter te leren kennen!

Tot snel!