Herinnering aan een kort gesprek met mejuffrouw Schodts

Rob Theys - Lut Mertens - Zegelaan 17

Een heer die de straat afdaalt

een heer die de straat opklimt

een klein meisje vecht op haar kleine fiets de Zegelaan op

mama en boekentas achterna, het is tijd

ze kruist de oude man aan de leiband, hij stapt te snel

de hond na en de helling af en tientallen jaren terug

ben ik nog jong en wandel door de Vinkenlaan

een 2CV jammert de modderstraat op, een employé met aktetas glijdt

uit en ik stop

ik neem mijn hoge hoed in de rechterhand,

begroet mejuffrouw Schodts. Ik feliciteer haar met de bloeiende

kerselaar, met zoveel rozen in de kleine voortuin.

Ze antwoordt ‘3 bij 4 meter is groot genoeg voor een leven’ en

glimlacht minzaam. Ik geef niet op ‘heerlijk toch hoe fris de lucht

ruikt na een bui, vindt u niet?’ Ze kijkt me onderzoekend aan.

Zelf hoopt ze op een mooiere, warme zomer en een man met pit.

Ik zet mijn hoge hoed op mijn eigen hoofd (dat is mijn recht)

en wandel verder langs de huisjes met hun kruisjes, op weg

naar wat me wacht.

Een vrouw die de straat afdaalt, groet me

een man die de straat opklimt, groet niet, hij denkt leef en laat leven

een meisje, blik op smartphone, racet de bloedhete Zege af

draait zoeft, blik op phone, de oprit op, verdwijnt

achter de gevel – het

blijft stil en rustig in de Zegelaan.

Met dank aan Paul van Ostaijen en het ‘Alpejagerslied’ (1928)

en aan de buurtbewoners-auteurs van ‘Matadi – Straathistories’ (2022).

Jozefa en Liesbeth Schodts