Het open huis van Poppenmoeder Simone

André en Simone

Simone Ketelbuters en André Leplat – Zegelaan 31

In 1984 verhuisden we van Leuven Centrum naar de Zegelaan in Matadi. Het was hier heel anders: de kinderen konden op straat spelen, we kochten kippen, een hond,... echt: huis, tuintje, kinderen. De kinderen op straat - Cathy, Didier, Dimme, Thu en Li kwamen elke dag spelen.

Alleen Dimme bleef iets langer plakken. Hij was hier thuis. Ik herinner me een Nieuwjaarsvoormiddag: Dimme kwam Nieuwjaar wensen en ik zei: Dimme, ge zijt nog niet gewassen, en hij antwoordde: Voor hier hoeft dat niet. Als we met verlof vertrokken bleef de keukendeur open, en als we terugkwamen waren alle koeken, snoep en chips verdwenen. Dimme heeft me later verteld dat ze stonden te wachten tot we vertrokken waren en dan: ja, ze zijn weg.

Na de grotere kinderen begonnen de kleinere binnen te druppelen. Het begon met Micky en zusje (ongeveer 2 jaar oud) met een loopfietske. Ze kwamen even babbelen. Pieter-Jan en zijn broer (ik ben zijn naam kwijt) kwamen helpen vuurtje stoken. Toen ze naar huis gingen zei Pieter-Jan: Als ge nog eens hulp nodig hebt, roept ge ons maar. Ik ging eens kaas kopen en vroeg driehonderd gram jonge kaas. Anneleen trok aan mijn mouw: Koop je ook meisjeskaas?

André en Simone vereeuwigd bij hun gouden jubileum

Hakim en veel anderen (ik ben de namen vergeten) zaten hier TV te kijken, te kleien, te schilderen en vliegen te vangen. De vliegen werden zorgvuldig bijgehouden en nadien buiten in een spinnenweb gegooid. Grote hilariteit als de spin ergens uitkwam en de vlieg inpakte. Zo werd dat hier het spinnenhuis. We bakten ook pizza’s - ’s anderendaags voor Hakim glutenvrij. Hakim kleide voor mijn verjaardag een draakje en een kaartje met: Hartelijk gevehilisideerd. Ik heb het kaartje lang bewaard. Een keer: De bel ging en een jongetje van 5-6 jaar stond voor de deur: Simone, ik verveel mij. OK, kom dan maar binnen.

Eigenlijk kan ik blijven schrijven – elke dag het geluid van Hanna haar plank, Andreas die met Marie (de hond) ging wandelen en nog en nog…

Nu zijn we uit de kinderen.