Matadi…. altijd leuk om te vertellen dat je daar woont!

Harriet Kramer en Antonio Cacciato - Zegelaan 4

De Cacciato's op uitstap naar Ikea

Wij, de vier Cacciato’s (Antonio, Tessa, Chiara en Colette) plus mezelf (Harriet), verhuisden in 2015 naar de Zegelaan. Ik kende de Matadi omdat ik er vaak doorheen reed als ik de kinderen naar de Appeltuin bracht. Ik ben Nederlandse; de huizen en voortuintjes doen me denken aan thuis. Op een dag hing er een briefje te koop op de nummer 4. Ik belde het vermelde nummer en kreeg te horen dat we niet de enige geïnteresseerden waren… Die avond nog schoof ik een briefje onder de deur waarop ik schreef dat we écht serieus geïnteresseerd waren. Mevrouw … liet me later weten dat dit briefje de doorslag gaf om met ons als koper in zee te gaan.

Het huis was verouderd en we besloten het grondig te verbouwen (uitbouw, isolatie, dakkapel etc.). Beneden had de vorige eigenaar zware eiken deuren gezet; ’t was wel even jammer, maar wij vonden ze niet passen in een huis van de jaren ’20. Tijdens de verbouwing fietste ik elke ochtend voor m’n werk langs het huis om de werken op te volgen. Ongelofelijk hoeveel containers puin we afvoerden.

Nu zijn we inmiddels dik zeven jaar verder en het houtwerk is al weer aan een nieuwe lik verf toe. Volgend project is de achtertuin. Onze meiden zullen afscheid moeten nemen van de enorme trampoline die bijna de hele tuin beslaat. Ik werk graag in de tuin en heb al plannen. Maar ook twee tegenwerkende krachten; de slakken (wie heeft er geen last van?) en ons jongste lid van het gezin: Timpa, onze bordercolli, die graag kuilen graaft.

We hebben fijne (over/achter)buren;

- Erik scheert elk jaar onze haag,

- Mathieu neemt m’n tuinafval mee naar het containerpark,

- Nyla is een uitstekende oppas voor Timpa,

- Nicole is altijd in voor een babbel,

- (Susi van dik in de 90 is helaas overleden. Ze kon – in het Frans - mooi vertellen over vroeger).

Om 8 uur ’s avonds is er een, volgens mij ooit spontaan ontstane afspraak op het Lemmekesveld met de honden en hun baasjes om te spelen en een praatje te maken. Helaas voor Timpa, maar in een huis vol (half)Italianen botst dit uur vaak met ons avondeten.

Nog zo’n spontane actie: tijdens Corona hoorde ik het geluid van een viool, accordeon, fluit en ging eens kijken. Een aantal mensen in de Leo Dartelaan had het initiatief genomen om elke dag om 12.00 uur liedjes te zingen. Ik zong vaak mee en inmiddels heb ik veel nieuwe mensen leren kennen.

Op m’n telefoon vind ik nog de foto’s van de rommelmarkt van een aantal jaar geleden. Een zonnig plaatje met mijn Italiaanse schoonmoeder op een stoel tussen de handel. Weinig spul verkocht toen, maar wel een heel gezellige dag.

De Matadi is een heel groene buurt. Pleintje onder in de Zegelaan is tof. Fijn ook nog die nieuwe bomen voor Avansa! Ik ben benieuwd naar het Paul van Ostaijenpark. Vind het wel spijtig dat het klooster is afgebroken. Ik vond die dakkappelletjes zo leuk. Toen de Oekraïners hier tijdelijk gehuisvest waren ben ik er binnen geweest; er hing nog echt de sfeer van vroeger. Volgens mij had je dit gebouw heel tof kunnen omvormen naar iets moderns. Gelukkig is de kerk, die op zich niet mooi is maar wel een deel van de Matadi geschiedenis vormt, wel blijven staan. Die geschiedenis interesseert mij en daarom vind ik de verhalen in het boekje over de Matadi ook zo leuk om te lezen. Ben dan ook benieuwd naar de verhalen van mensen die al lang in de Matadi wonen!