Meneer, het huis is van u!

Dirk Witters en Monique Swart - Broekstraat 119

Dirk Witters en Monique Swart

Moeilijk te geloven, maar ons huis was één van de oorspronkelijke Goede Haard-huizen, met typische erker en houten luikjes. De verbouwing in Art Deco Bootstijl dateert van 1939. In 1946 volgde nog een verbouwing wegens oorlogsschade. De oorspronkelijke eigenaar zou een universiteitsprofessor geweest zijn, een zekere Raphael Vandeputte. De architect van de verbouwing, Gerard De Leeuw, was ook een Matadees; hij woonde in de Goede Haardlaan 16. Ook in de Weldadigheidstraat en de Mechelsestraat vind je huizen van zijn hand.

Hoe ik het huis kon kopen is echter een ongelooflijk verhaal: Monique en ik wilden eind ’87 gaan samenwonen en waren al enkele maanden vergeefs op zoek naar een betaalbaar huis en hadden al enkele teleurstellende koopdagen in het Huis der Notarissen achter de rug. Daar was ik nog eens op een mooie junidag voor een huis op de Middelweg in Heverlee. Het eerste huis dat de revue passeerde was Broekstraat 119: een opbrengsthuis met vijf slaapkamers met lavabo, keuken, badkamer, grote living... de gebruikelijke verkooppraatjes. Ik had dit wel gelezen maar het huis zelf niet gezien, omdat ik ervan uitging dat het toch boven ons budget ging. Het was ingesteld voor 1.050.000 Belgische frank, (26.000 €).

De notaris stak zijn kaarsje aan, deed zijn uiterste best maar niemand reageerde. Ik twijfelde, maar dacht dat daar wel iets serieus mis mee moest zijn als niemand hoger wou zetten. Toen ging de kaars uit, en de notaris zei dat geïnteresseerden nog twintig minuten kregen om zich te melden in de spreekkamer. Ik ging kloppen en vond daar de notaris met de eigenaars als van de hand Gods geslagen dat niemand hun huis wou kopen. Ik zei dat ik wel interesse had maar het huis niet gezien had. Dat was geen probleem, de notaris belde naar de huurders of we konden langskomen.

Broekstraat 119

Ik zag wel dat er wat werk aan was (meer dan wat, zou later blijken), maar dat kon ik grotendeels zelf met de hulp van broer, zus en ouders en Monique. Ik informeerde bij de bank om te horen wat ik kon lenen. Ik kende mijn limiet, maar een te laag bod zouden ze niet aannemen. Dit was een huis dat in die tijd minstens 2,8 à 3 miljoen BF zou gaan, misschien zelfs meer. Later belde ik dus de eigenaar en zei dat 1,8 miljoen mijn maximum was. Met een zucht van verlichting zei hij: het is van u!

Je kan dus zeggen dat ik voor één huis naar de verkoop ging en met een ander thuiskwam.

Later hoorde ik dat die dag een andere notaris met drie huizen eerst aan de beurt moest komen, maar die had ’s morgens ziek afgebeld. Dus, denk ik, dat de kandidaat-kopers voor ons huis (en die moeten er zeker geweest zijn) pas later in de koopzaal zijn toegekomen.

Van geluk gesproken!