Oorlogsheld van Matadi

Erna Mannaerts en Nan van Zutphen - Volhardingslaan 5

Op 1 december 1981 trokken we in ons nieuwe huis op de Volhardingslaan 5, in de Heverleese wijk Matadi. Dat huis hadden we enkele maanden eerder, in september, gekocht van Firmin Pancken en Anne-Marie Vincent. Maar de geschiedenis van dit huis reikt een stuk verder.

In 1955 kocht het echtpaar Pancken dit pand van 'De Goede Haard'-maatschappij, die het daarvoor verhuurde. De eerste huurders vanaf 1923 waren de ouders van Ernest Vandermotten. Ernest en zijn vrouw Paula Janssens hebben er een hele tijd bij in gewoond. Hun twee kinderen werden op Volhardingslaan 5 geboren. Toen er aan de overkant van de straat, op Volhardingslaan 12, een woning vrijkwam, verhuisden Ernest en Paula daar naartoe en bleven er wonen tot hun dood. Ernest en Paula waren geliefde buren, vooral voor Firmin en Anne-Marie, en ze werden beste vrienden. Volhardingslaan 12 is overigens nog steeds een huis van 'De Goede Haard'-maatschappij.

Mijnheer Pancken, een dappere veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, raakte gewond tijdens de 18-daagse veldtocht in mei 1940. Samen met drie medesoldaten reed hij met een jeep op een landmijn. Een van zijn kameraden was zwaargewond, twee anderen verloren het leven en mijnheer Pancken verloor zijn been. Hij was toen nog maar 27 jaar oud.

Desondanks paste hij zich moedig aan zijn nieuwe leven aan. Hij droeg een kunstbeen en deed er alles aan om zo normaal mogelijk te leven. In het huis zijn nog altijd sporen zichtbaar van de aanpassingen die waren gedaan om het hem comfortabel te maken, zoals extra leuningen in de kelder. Hierdoor kunnen ook wij nog steeds erg veilig de kelder betreden. De leuningen zijn ook een eerbetoon aan zijn vastberadenheid.

Firmin Pancken en Anne-Marie hielden zielsveel van hun huis en de Volhardingslaan. Toen ze na meer dan 25 jaar genoodzaakt waren om te verhuizen vanwege gezondheidsredenen, was het een pijnlijke beslissing. Mijnheer Pancken had moeite met trappenlopen en tuinieren, dus verhuisden ze naar een appartement aan de Verbindingslaan in Heverlee.

De herinneringen aan de dag waarop we het huis voor het eerst bezichtigden, zijn nog altijd levendig. Mevrouw Pancken stond zachtjes te huilen in de veranda, terwijl mijnheer Pancken met trots zijn huis liet zien. Alles was in perfecte staat. Trots was hij zeker, en hij wou graag dat we zijn bijdrage tijdens de oorlog en de gevolgen daarvan voor zijn persoonlijke leven zouden erkennen. Na de aankoop drukte hij ons op het hart om ons nieuwe huis net zo lief te hebben als hij en zijn gezin (de Panckens hadden één zoon) dat hadden gedaan en om er gelukkig te zijn. Mijnheer Pancken bleef regelmatig naar de Volhardingslaan komen om zijn vrienden aan de overkant, Paula en Ernest, te bezoeken. Hij maakte graag een praatje met ons en informeerde naar ons welzijn. Hij hoopte oprecht dat we net zoveel van 'zijn huis' zouden houden als hij dat deed.

Met de tijd werden ook wij bevriend met de Vandermottes, zoals iedereen hen noemde. Ze hielden ons op de hoogte van het wel en wee van mijnheer en mevrouw Pancken. Eerst kwam het droeve nieuws dat mevrouw Pancken was overleden. En op een dag vroeg Paula aan mij om mijnheer Pancken te bezoeken in het Heilig Hart Ziekenhuis. Hij wilde me graag nog eens zien. Zoals altijd informeerde hij naar ons geluk in 'zijn huis'. Enige tijd later is hij overleden. Ook Ernest en Paula zijn niet meer onder ons. Paula is als laatste heengegaan in 2008. Tegenwoordig zijn er veel nieuwe gezichten in de buurt, zowel jong als minder jong. Wij wonen hier al meer dan 40 jaar en onze twee dochters, Hanna en Annelies, zijn hier geboren. Nu zijn wij de ouderen van de straat.

Ons huis heeft ons zeker geluk gebracht. De Volhardingslaan in de Matadi-wijk is een mooie plek om te wonen.