Woo es den toëd?

Hugo Geeraerts - ex-Volhardingslaan 7 (van1941 tot 1965) en 36 (1967 tot 1975)

Mijn ouders kochten het huis Volhardingslaan 7 in 1939 en bleven er gans hun leven wonen. Wij waren met vier kinderen: mijn zus Greta (1939), ikzelf (1941) en mijn broer Willy en zus Arlette, een tweeling (1948). Ik liep kleuterschool in de Marollekes in de Beriotstraat (te voet, samen met zus Greta), lagere school in het Sint-Pieterscollege (met de fiets, samen met vader die in de Boerenbond werkte) en middelbaar in het Atheneum in de Naamsestraat (te voet, samen met Jean Vandermotten, buurjongen uit nummer 12). Later Sportkot en Kinesitherapie aan de KU Leuven.

Nadine Stroobants en Hugo Geeraerts

De woning op nummer 7 was te klein voor ons zessen, zodat eind jaren ’40 de veranda achteraan werd verbouwd tot woongedeelte, met daarachter nog een waskot. Moeder legde ook nog beslag op een deel van de tuin voor een kleine serre voor bloemen-, planten- en groentekweek. Het waren oorlogsjaren, en ik herinner me vaag dat we bij luchtalarm, door onze tuin vluchtten naar de grote kelder van de familie Meulemans in de Bloemenlaan. Een leuker verhaal is, dat bij de bevrijding mijn zus Greta chocolade kreeg van Engelse soldaten die met hun tanks in de PVO-laan stonden. Ze sopte de reep in warme melk, likte die op. Pa likte daarna haar gezicht af. Zo ging er niets verloren! Nog lang na de oorlog aten wij cornedbeef uit die rechthoekige blikken die vader in overvloed had opgeslagen. Dat en de verplichte soeplepel levertraan iedere avond, zijn mijn slechtste eet-herinneringen.

Moeder Geeraerts, Greta, Hugo, Arlette en Willy

De voorgevel van ons huis werd volledig vernieuwd in de jaren ’50. Wij waren een van de eersten die iets mochten wijzigen aan de gevel en het voortuintje, want tot dan was het verboden de aangelegde groene hagen en het houten poortje te verwijderen. Twee binnenmuren werden vervangen door ovale bogen met lambrisering, er kwam een open haard en een ‘echte’ badkamer. Tevoren wasten wij ons (meestal de zaterdag) in een groot zinken wasbekken (bassèng!) in de gesloten glazen veranda, waar een kolenkachel brandde. De garage die tegen het huis staat, behoort bij nummer 9 en dateert van de jaren zestig.

Eén kamer werd verhuurd aan een studente: de Poolse Hana en later de Nederlandse Fien. Ik sliep toen met mijn oudere zus en toen de tweeling groot genoeg was sliepen de 2 jongens en de 2 meisjes, in aparte kamers.

Het hele huis werd verwarmd met een Surdiac, een feu continu, waarvoor we, om beurten, kolen (‘eitjes’) gingen ophalen uit de kelder. In de winter kregen we een warmwaterkruik - voor ons was dat een blaas of bouillotte - mee naar bed. Toen stonden er nog ijsbloemen op de vensters.

Hugo met zijn Lambretta, de Nino Ventura van Matadi

Moeder maakte het eten op een kookfornuis, gestookt met hout en briketten; pas begin jaren vijftig kwam er een gasvuur. De radio werkte met lampen die meer dan een minuut moesten opwarmen voor er iets te horen was. Rond 1955 kwam er een zwart-wit tv met slechts twee posten: BRT en RTBF. Iedere keer uit de zetel rechtstaan om ofwel de binnenhuisantenne te gaan draaien, ofwel met de knoppen van zender te wisselen.

In 1965 trouwde ik met Nadine Stroobants uit de Diestsestraat. We kochten het huis Volhardingslaan 36, zonder er ooit te zijn binnen geweest. Een blik door het raam aan de voorkant volstond. We hebben er veel zelf afgebroken en opgebouwd, o.a. veranda, keuken, deur en muur living, badkamer. Dit alles met af en toe de medewerking van buurman Juchters die alles kon, of Michel Dierckx (woont nog steeds Matadilaan), mijn toenmalige badminton-partner en zijn vader. Onze drie kinderen, Rudi, Egwin en Ilse liepen school in de Leo Dartelaan. Alle drie zijn ze al lang uitgezwermd ver buiten Leuven.