Rosette, dapper en optimistisch tot het einde

Rosette Van Dijk (♱)- Zegelaan 37 - genoteerd door Eva Brumagne

Het nu lege raam

Elke dag nog kijk ik vanop de straat, op wandel met de hond, even binnen door de verbleekte, half gesloten gordijnen van onze buurvrouw Rosette. Daar zat ze de laatste jaren, dag en nacht, in haar zetel, met uitzicht op de straat, enthousiast wuivend als ze me spotte.

Wanneer ze niet naar buiten keek, was ze steevast aan het lezen. Ik denk dat niemand in deze wijk zoveel las als Rosette. Ze verslond detectives en thrillers. We gingen ze voor haar halen in de bib in Leuven, en werkten auteur per auteur ‘af’, als die haar of zijn stijl in de smaak viel. Om de andere week ongeveer belde ze ons, om te melden dat ze door haar voorraad heen was en dan gingen we meteen een nieuwe bussel voor haar halen.

Om binnen te geraken, moesten we via een sleutelbakje met geheime code de sleutel bemachtigen, het stroeve slot openen en meteen rechts in de gang Rosette treffen in haar woonkamer.

Elke keer hing daar een dichte mist van sigarettenrook. Dat roken niet goed was voor haar gezondheid, had ettelijke gezondheidszorger haar ongetwijfeld verteld maar daar trok ze zich heerlijk niets van aan. Van suiker moest ze ook afblijven maar ze stuurde diezelfde helpers naar de winkel om liters cola voor haar te halen, het ideale drankje voor bij een spannend boek. Slaap je lekker niet van.

Onze babbeltjes - dwars doorheen die dikke dampen van nicotine en andere chemische troep - kon ze wel smaken. Ze informeerde dan naar nieuwtjes uit de buurt, we bespraken de actualiteit (want een verwoede thrillerlezer is helemaal mee) en ze gaf ongezouten haar commentaar op die zotte wereld aan de andere kant van haar raam: ‘Joa, menneke, sèeeeeg, kunda da na geloeuve?!’

Haar actieradius was heel erg klein geworden, na een ongelukkige val een paar jaar geleden. Ze brak haar heup, moest lang revalideren en de steeds moeizamere tripjes, met de fiets aan de hand, naar de Delhaize, lukten niet meer. Zorgleuven kwam sindsdien meermaals per week langs en fikste twee keer per week een dagje uit in het dagcentrum. Daar kwam ze weer onder de mensen. Wij luisterden naar haar smakelijke verhalen. Zoals die keer dat ze gezwommen had. Armzwemmen. Vanop een stoel.

Beeld van Rosette bij de uitvaart

Op het einde van deze zomer, op mijn verjaardag, belde hier voor dag en dauw een benauwde verpleegster aan. Ze had Rosette dood in haar stoel gevonden.

Rosette sloeg zich in haar leven door best wat ellende. Een zieke dochter verzorgen én verliezen, de last van een enorm kropgezwel dragen, een niet erg gelukkig huwelijk doorstaan, steeds minder fysieke mogelijkheden hebben, almaar minder mensen zien. Maar ze bleef dapper, onvervaard, ongezouten en optimistisch, tot op het einde.

Rosette, de mennekes van de 35 missen u!