Van Fideel en een brandende frietketel

Anna Van der Wee – ex-Paul van Ostaijenlaan 39

Anna met dochter Ellen, zoveel jaar later in Zeeland

Het moet rond 1980 zijn geweest dat ik met mijn vijfjarige dochter een huisje heb gehuurd in de mooie Matadi wijk in de Guido Gezellellaan, de huidige Paul Van Ostaijenlaan. Onze buren waren een innemend oud koppel, Mijnheer en Mevrouw Craps met wie we vlug een heel warme band hadden.

Ik was verliefd geworden op deze tuinwijk met zijn gelijke, licht verschillende huisjes naar Engels model. Het onze had een erker waarin ik zeer snel een wit polyester levensgroot zittend beeld van de kunstenaar Deez Verstraete had gezet dat we de naam Fideel hadden gegeven. Hij had een rode neonlamp in zijn handen waardoor onze aankomst niet onopgemerkt bleef. We hebben er mooie tijden gekend. Liesbeth Seresia, die afkomstig was van het Limburgse geboortedorp van mijn moeder woonde net om de hoek met haar jonge kinderen. En kinderen en ook wijzelf hadden veel contact met elkaar.

Toen onze lieve buren het snoer van hun frietketel in hun garage waren vergeten uit te trekken en hun ketel in brand stond, verwittigde ik als goede buur onmiddellijk de brandweer. Groot was de consternatie in de buurt toen er vijf brandweerwagens met loeiende sirenes kwamen aangereden omdat ze dachten dat de garage verderop in de straat in brand stond.

In die periode had ik een amoureuze relatie met een componist die toen een eerste plaat had uitgebracht met piano en stem, een hele hoge falset stem. Honderden keren heb ik die plaat gedraaid! Het echtpaar Craps vertrouwde me later toe hoe heerlijk het was om mij hele dagen zo uitbundig en gelukkig te horen zingen. Ik heb hun illusie niet willen verstoren.

Achteraan in onze tuin stond een meubelmakersatelier. Daar heeft de toen twintigjarige Gerard Kuypers zijn eerste meubels van staal en glas/steen ineen gelast. Maandenlang heeft hij daar - met een elektrisch snoer vanuit de keuken - dag en nacht gewerkt. Nu ik erover nadenk besef ik dat niemand van onze buren ooit heeft gereclameerd voor nachtelijke geluidslast. Daar heeft Gerard zijn eerste tentoonstelling voorbereid in de bekende designwinkel Ligne in de Koningsgalerij in Brussel.

Nog vóór de vernissage reed ik langs het slingerende baantje via Tervuren naar Brussel op weg naar de redactie en knalde een zware Mercedes pal op me in. Maandenlang heb ik in het Saint Luc ziekenhuis voor mijn leven gevochten. Niet lang na mijn terugkeer uit het ziekenhuis zijn we naar Kortenberg verhuisd, naar het Minneveld. Maar de herinneringen aan onze tijd in Matadi zijn kostbaar.