Zegevieren (het begin)

Annemie Obbels - Zegelaan 36

De laatste zaterdag van november 1993 was Jan op prospectie geweest naar een huis dat openbaar te koop kwam in Matadi. Groot voordeel: hij had een grote keuken én eenuuu hy naaikamer op de benedenverdieping gespotu. Mijn interesse als fervente hobbynaaister was onmiddellijk gewekt. Maar toch dacht ik dat het niet tot onze mogelijkheden behoorde om voor én een driegevelwoning én een huis in Heverlee te gaan.

De eerst daaropvolgende woensdag kon ik het huis met eigen ogen gaan bezichtigen. Het had pas gesneeuwd en kinderen gleden uitgelaten de Zegelaan af. Het huis had volgens de annonce in de toenmalige Passe-Partout ‘vast tapijt en houten plafonnering’. Dat had niet gehoefd voor ons maar dat er een ‘Amerikaanse keuken’, een badkamer met toilet en chauffage in alle kamers was vond ik al een grote luxe. Dit moest ONS huis worden en ik sloeg onmiddellijk aan het berekenen wat ons maximale bod zou kunnen zijn voor deze opportuniteit.

Op de voorlopige toewijzing had Jan niet de moed gehad om een fors bod te plaatsen. En ik kon helaas geen vrijaf krijgen op het werk om tijdens de ‘eindelijke toewijzing’ de buit binnen te halen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik - in het pré gsm tijdperk - thuis kwam van het werk en Jan met de gele affiche van de openbare verkoop in ons deurgat in de Mussenstraat stond. Het was hem gelukt om - precies op mijn verjaardag - ONS huis in de Zegelaan te kopen.

Het was pas achteraf, toen we een paar dagen na de verkoop de sleutel kregen om nog eens naar het huis te kijken, dat Jan de enorme barsten en scheuren in de muren van de verdieping opmerkte en wanhopig uitriep “Mieps, wat hebben wij gekocht…?!?!”

Doch, Mieps was van geen kleintje vervaard en stelde meteen een meerjarenplan op om het huis beetje bij beetje op te knappen…

(Wordt vervolgd)