De emmer

Ria Goris - Volhardingslaan 15

Net toen ik, bezweet en bestoft tot in mijn poriën, op het punt stond om in tranen uit te barsten, klonk de deurbel. Opendoen of niet? De nieuwsgierigheid was sterker. Daar stond Frans van de overkant, met een gele emmer in de hand: Ik dacht, misschien kan je deze gebruiken? Je mag hem houden.

Ik was al ruim een maand in de weer om mijn nieuwe oude huis in Matadi, dat ik met zoveel overtuiging had gekocht, klaar te maken om erin te trekken. En de huizen in Matadi zijn oud, allemaal! Ofwel heel goed gerenoveerd en onbetaalbaar, ofwel met nog flink wat kosten aan en door de band ook haast onbetaalbaar. Er was werk aan het mijne, er waren kosten aan. De avond ervoor had ik na alle hulp van vrienden nog even doorgedaan met beitel en hamer. Toen was er een stuk plafond op mijn hoofd gevallen. De dag erna was ik doende de debris van het weekend te ruimen, met behulp van een kruiwagen en van de enige emmer die ik had. En dat enige, veelgeplaagde opvangvat begaf het. Een dikke barst door de plastieken bodem.

Frans zal me hebben zien wijzen naar de emmer bij een babbel met een van mijn nieuwe buren, of zal gehoord hebben van het voorval. Kon hij weten dat net die dag ook het warm water het had laten afweten, en dat de parketvloer ondanks uren sukkelen met een haast onhandelbare machine er nog steeds als een gehavende oorlogsbodem bijlag? Trop is trop, ik trok het even niet meer.

En dan was daar dus de deurbel, en het warme gebaar van een van mijn nieuwe buren. Ik was nog net te zelfbewust over mijn bestofte en bezwete verschijning om Frans om de hals te vliegen, maar zijn gebaar ben ik nooit vergeten. Het was niet het enige welkom in mijn nieuwe buurt, en een van de vele redenen dat ik hier na haast 25 jaar nog altijd gelukkig ben. En de gele emmer, hij doet nog steeds dienst.