De liefdesbeet van Zarka

Stef Croon en Ann Verhoeven - Goede Haardlaan 15

Stef vertelt:

In januari 2000 was ik uitgenodigd op een verjaardagsfeestje, ergens op de Nieuwe Graanmarkt in Brussel. De vriend van een collega werd 30. Ik had eigenlijk niet erg veel zin om ernaartoe te gaan. M'n collega zou haar handen vol hebben met de andere gasten en ik zou er hoogstwaarschijnlijk niemand anders kennen. Ik zag mezelf al eindigen met een drankje voor de boekenkast, vruchteloos ontspannen houdingen uitproberend. Nee, ik ben geen sociaal mirakel. Maar ook niet geheel incapabel, zo zou blijken.

Want ik besluit die avond toch maar naar de hoofdstad te rijden. Het begin verloopt niet erg vlot. Parkeren is bewerkelijk en tijdrovend. In de hal van het flatgebouw vind ik geen trap en dus druk ik in een heel smalle lift op de knop naar de vierde verdieping. Op de tweede houdt de lift halt en ineens gaat het snel, verbijsterend snel: de deur glijdt open, een Duitse scheper springt naar binnen, zet z'n voorpoten in m'n kruis en begint luid in m'n gezicht te blaffen. De liftkooi is zo smal dat ik geen kant op kan. 'Hij doet niks, hoor', zegt de doorrookte bazin als ze haar tandige mormel eindelijk van me af heeft gehaald.

Nog wat natrillend sta ik iets later met een drankje voor een boekenkast. Ik ken er niemand, zoals gevreesd, maar ik raak toch aan de praat met een mooie vrouw wier oogopslag me helemaal betovert. Getriggerd door het liftvoorval, begin ik haar een verhaal uit m'n jeugd in Kampenhout te vertellen. Over Zarka, de donkere Duitse scheper die een schrikbewind voerde over m'n plattelandse straat. Toen mijn broers en ik, lang geleden, met onze kinderfietsen over de kasseien dokkerden, probeerden we niet te laten blijken hoe doodsbenauwd we waren voor dat zwarte beest dat ons onaangelijnd lag toe te grommen op de stoep voor het boerenhuis met het nummer 32. Op een natte winteravond zal Zarka, de Schrik van Hoog-Laar, z'n groenige tanden in m'n rechterdij planten terwijl ik op weg ben naar Beire Fluit, het café-winkeltje waar ik bij Rosine bananen ga kopen voor het fruitpapje van m'n babybroertje. Twee seconden tevoren had ik nog opgelucht ademgehaald toen ik steels over m'n linkerschouder keek en zag dat Zarka me niet op z'n stoep lag toe te blikkeren.

(Enter Zarka from the right.)

Rosine maakt zich kwaad. "Dat godverdommese beest! Overlaatst heeft het nog een stuk uit de veldwachter z'n broek gebeten! Kom hier manneke, gij moet een tetanosspuit krijgen. Ons Odette zal met u naar den doktoor rijden. Ik bel wel naar uw ouders."

Iets later trekt dokter Ghijselings bedachtzaam het vaccin in z'n injectiespuit, bekijkt m'n dunne jongensarmpje en zegt: "Het zal in uw bil moeten, manneke. Doe uw broek maar naar beneden." Ik gehoorzaam. Niet de prik doet me pijn, maar het feit dat ik daar in m'n blote billen sta in aanwezigheid van Odette, de onderwijzeres van het vijfde en zesde leerjaar in m'n schooltje. Ongelooflijk wat een grote gêne een kleine jongen al kan voelen.

Enfin, m'n verhaal blijkt een ontwapenende verademing te zijn voor de Prachtige Oogopslag, vergeleken met de gladde carrièrepraatjes die ze op andere feestjes van andere mannen heeft moeten trotseren. We spreken nog 's af, in Leuven, waar ze woont. Ineens gaat het snel, verbijsterend snel: de Brusselse vonk ontsteekt een groot Leuvens vuur. Zó groot dat we nog geen tien maanden later samen een huis kopen, zonder een zweem van twijfel, in een straat die 'Goede Haardlaan' heet. Een goeie straatnaam voor ons grote vuur. We wonen er nog altijd graag, nu met twee dochters die al bijna volwassen zijn. En dat allemaal dankzij Zarka.

Bedankt, rotbeest, in welke hellekring je nu ook op een jongensbeen ligt te kluiven!