De Mini's

Martine en Ivan De Naeyer - Volhardingslaan 14

Martine en ik leerden elkaar kennen in 1988 op het werk in Brussel in het voormalige Sociaal Centrum Teledienst (een CAW avant la lettre). Ik woonde toen in de Brusselse Noordwijk en Martine pendelde van Leuven naar Brussel. Ze woonde al een aantal jaar op gemeenschapshuis in Kessel-Lo en was in die periode ook een jaar vrijwilligerswerk gaan doen in Zweden.

Zelf was ik verknocht aan Brussel. Van stage in de Noordwijk werd ik er buurtbewoner en actief in de buurtwerking. Toen we elkaar leerden kennen, stond het voor mij vast dat ik in Brussel wou blijven wonen. Martine zag dat echter niet zitten en we besloten op zoek te gaan naar een woning tussen Brussel en Leuven, huren of kopen. Toen we ingingen op een aanbod van het Leuvens Woonbureau, stootten we op ons huidig huis in de Volhardingslaan. We kenden elkaar een viertal maanden en na een bezoek aan het huis en een bedenktijd van een halve dag, besloten we het erop te wagen en het huis te kopen. Voor mij was de omgeving van Leuven totaal nieuw: ik was er ooit nog maar een paar keer geweest en eigenlijk wist ik niet goed waar het huis dat we zonet gekocht hadden, zich precies situeerde. Kort na onze beslissing overviel ons ook een gevoel van: ‘oei, wat hebben we nu gedaan? Een huis gekocht? En dat zonder overleg met iemand met kennis van zaken?’

Maar de Volhardingslaan werd onze nieuwe thuis. Na enkele jaren drongen zich noodzakelijke verbouwingswerken op: de uitbreiding van ons gezin vroeg om een uitbreiding van de kamers: de zolder werd verbouwd. Later, tijdens verbouwingswerken beneden, was de loodgieter in de keuken bezig met aansluitingen, terwijl Martine boven in de slaapkamer aan het bevallen was van ons vierde kind.

Stapelbedden hadden al een intrede gedaan. Toen ons vijfde kind geboren was, hebben we heel even overwogen om te verhuizen naar een groter huis. De huizen in Leuven waren toen echter al zo ontzettend duur en na een korte zoektocht was de beslissing gauw gevallen. Onze kinderen, en ook wijzelf woonden graag in de Matadiwijk en het ‘stapelen’ zou ons wel verder lukken.

De 5 mini's, zoals onze kinderen werden genoemd als ze achter elkaar de straat naar beneden liepen – we zijn zelf ook niet bedeeld met een grote gestalte – groeiden hier allemaal op. Ons huis werd een nest waar vriendjes in en uit liepen: vriendjes van de buurt, van de school De Klare Bron, van de scouts in de Groenstraat.

Ondertussen zijn onze kinderen het huis uit en elk hun eigen weg aan het gaan. Maar we spreken nog maandelijks af om samen te eten, los van de regelmatige binnenspringers. Mijn deelname aan de werkgroep www Groen Cadol gaf mij de gelegenheid om heel wat mensen uit de buurt te leren kennen.

Waar Heverlee voor mij aanvankelijk een nieuw begin was, is dit nu al jaren, dankzij allerlei ontmoetingen, een echte thuis geworden.