Droom wordt werkelijkheid

Katleen Van Bavel - Volhardingslaan 19

Toen ik begin mijn 30’er jaren op zoek was naar een huis had ik daar oorspronkelijk maar een vaag beeld bij. In mijn huizenzoektocht begon ik daarom enkele dingen voor mezelf op te schrijven die voor mij goed voelden. En dat hielp. Ik merkte dat ik me aangetrokken voelde tot een huis met een erker en een voortuintje. Het liefst had ik er in de buurt graag een historisch gebouw bij én water. Waarom die drie elementen? Een huis met een erker deed me denken aan het gezellige huis van mijn lieve grootmoeder waar ik heerlijke herinneringen aan heb. Ook aan een plek aan zee waar dergelijke huizen stonden en waar ik me als kind in een wonderlijke wereld voelde. Punt twee: een historisch gebouw. Oude gebouwen dragen een geschiedenis met zich mee. Telkens als ik in zo’n gebouw kom of er in de buurt van ben, voel ik me opgenomen in een groter tijdskader. Het geeft me ruimte en een gevoel tot een groter geheel te behoren. En dan water. Waarom water? Ik weet het niet. Water moest er zeker bij. Water geeft me rust en brengt verkoeling, het is gewoon een prachtig natuurelement. En oh ja, mocht dat huis dan ook nog eens in een fijne wijk staan met een buurtwerking, dan was dat natuurlijk ook goed meegenomen, zeker als alleenstaande. Tot zover mijn droom.

Wist ik veel dat zo’n plek ook wel degelijk bestond. De Matadiwijk! In mijn huizenzoektocht had ik nog nooit van de wijk gehoord, tot ik voor de eerste keer Abdij van Park ging bezoeken en al wandelend toevallig terecht kwam in de Paul van Ostaijenlaan. Een warm gevoel overviel me: hier stonden huizen met erkers en voortuintjes! En wat verderop, nog veel meer. Een hele wijk zelfs! Ik raakte er maar niet op uitgekeken. Hier wou ik wonen… dit voelde zo fijn.

Goed, ik wist intussen waar ik me toe aangetrokken voelde, en ik wist intussen dat waarvan ik droomde ook bestond. Ik trachtte die droom waar te maken door alle straatnamen van de Matadiwijk op te schrijven. Dan wist ik waar ik op moest letten toen ik wekelijks de Passepartout doorpluisde. Je weet maar nooit… Ik woonde in een pand waar maar één enkele Passepartout geleverd werd voor alle bewoners. Als er in de gang geen krantje lag, dan ging ik er eentje halen in de plaatselijke krantenshop. De tijd vergleed en op een ochtend geschiedde het wonder. Ik kwam thuis van het werk en er lag een Passepartout in de gang. Ik herinner me nog goed dat ik een sterke stuwing voelde. Iets in mij vertelde dat in dàt krantje het huis van mijn dromen stond. Dit krantje ís een belangrijk krantje. Ik nam het blad, repte me naar boven en sloeg het vol ongeduld open. En ja, daar zag ik een foto van een huis met een erker gelegen in een straat waarvan de naam op mijn lijstje stond. Wauw!

Dolgelukkig ging ik met mijn ouders naar de eerste kijkdag. In mijn kinderlijke fantasie kwam in mezelf de volgende gedachte op: ‘Stel je voor dat dit huis een roze badkamer heeft’. Ik ben namelijk opgegroeid in een huis met een roze badkamer, en een tijdje terug was ik bij iemand op bezoek die in een huis met een erker woonde mét roze badkamer. En jawel, dit huis had een roze badkamer! Breek nu mijn klomp.

Het bezoek was een schot in de roos. Er was veel werk aan het huis, dat wel, maar mijn vader stelde me gerust dat dit allemaal wel te herstellen viel. En dan zette ik alles op alles: ik had al zoveel huizen bezocht en dit was het eerste huis waar ik me werkelijk in zag wonen. Ik ging alle kijkdagen op bezoek, sliep zes weken met een enveloppe met daarop mijn naam en het nieuwe adres onder mijn hoofdkussen (in de veronderstelling: baat het niet dan schaadt het niet) en ging de dag van de verkoop iets kleins van mezelf begraven in de voortuin. Kinderlijk bijgeloof? Misschien wel, maar het zei wel iets over mijn verlangen om hier te wonen. Toen op de dag van de openbare verkoop de andere koopgeïnteresseerde nét ophield met bieden vlak voor mijn aankooplimiet, en bij mijn finaal bod uiteindelijk het vlammetje van het kaarsje uitging en de hamer afgeklopt werd met de woorden ‘dit huis is voor u: Volhardingslaan 19’, kende mijn geluk geen grenzen. Zo dankbaar dat dit heerlijke huis in deze prachtige buurt op mijn weg gekomen is.